Babia Góra
(1725 m.n.p.m)
Masyw Babiej Góry jest jak gdyby żywym modelem, na którym można praktycznie odbyć lekcję o piętrowym układzie roslinności w górach, z uwzględnieniem specyficznych warunków tego masywu, które sprawiają, żę między nim a podanym schematem pięter roślinności istnieją pewne różnice.
Do wysokości około 1150 m. sięga tutaj piętro regla dolnego, z drzewostanem bukowo-jodłowym i sztucznie zaprowadzonym świerkiem; do ok. 1390 m. piętro regla górnego, gdzie królują naturalne świerczyny, nie znające sztucznej gospodarki ludzkiej. Ponad górnym reglem, jako pośredni pas, zjawiają się na żyznym podłożu krzewy jarzębin, wierzby śląskiej, porzeczki karpackiej i róży alpejskiej. Wyżej, aż do wysokości 1650 m kraina kosodrzewiny i jeszcze wyżej piętro alpejskie z florą wysokogórską wśród piargów i rumowisk skalnych. Lasy babiogórskie jeszcze dzisiaj słyną z piękności. Nieporównana "Gruba Jodła", która rosła jeszcze około do 1930 r. poniżej Hali Czarnego, przy polanie Cyrhli, miała przy ziemi średnicę 1,35 m, obwodu 6,80 m i liczyła ok. 500 lat. Takich jodeł już tu nie ma, są jeszcze jednak dalej piękne okazy świadczące o dawnej puszczy. Chociaż w roślinności Babiej Góry nie ma endemitów, tj. roślin, które by występowały tylko w tej grupie, to jednak jest ona bogata - istnieje 1700 gatunków - i wystepują w niej gatunki, które mają najbilższe stanowiska w Alpach i w Karpatach Wschodnich. Taką rośliną jest np. rogowica alpejska, niewielka roślina 15 cm. wysokości, lecz niezmiernie ciekawa dla przyrodnika. Rośnie również bardzo rzadki, a piękny, o bogatych w kwiaty baldachach okrzyn jeleni (Laserpitium archangelica W.), który ma najbliższe stanowisko na pd. stokach Tatr. Na Babiej Górze upatrzył on sobie stanowisko nad Markowym Potokiem, na północnych stromiznach Cylu, także w pobliżu Borsuczych skał poniżej i powyżej górnego płaju oraz w żlebie spadającym spod Kępy i w urwistych zboczach Sokolicy. U podnóży Kępy, na stromych zboczach zakwitają w lipcu wspaniałe ziołorośla.
Wśród licznych gatunków alpejskich rosną tu jeszcze: zawilec alpejski, zawilec narcyzowy, goryczka kropkowana, pięciornik plamisty, urdzik górski, kuklik górski, podbiałek, starzec alpejski, pięciornik złoty, skalnica, omieg górski o wielkich żółtych kwiatach i inne. Na wiosnę w świetlistym lesie bukowym w okolicy Hali Czarnego unosi sie dziwny ostry zapach - to pachnie obficie rosnącu tutaj czosnek niedźwiedzi. Na północnej stronie, poniżej Małej Babiej Góry wystepuje torfowiec i połacie stoku pokryte są mchem islandzkim.
Wyjątkowe wartości przyrodnicze skłoniły w 1928 r. do wprowadzenia rezerwatowej gospodarki w lasach na południowych stokach Babiej Góry. W 1934 r. utworzono rezerwat przyrody na Babiej Górze, na terenach należących do Polskiej Akademi Umiejętności, na skutek zabiegów zainicjowanych przez W. Midowicza i W. Szafera.
Utworzenie Babiogórkiego Parku Narodowego nastąpiło 31 Października 1954 r. w drodze wydania Rozporządzenia Rady Ministrów. Obszar parku wynosił 1636 ha, później nieco powiększy się, z tym że rezerwaty ścisłe zajmują 63% powierzchni.
