Beskid Mały
Beskid Mały ciągnie się od Bramy Wilkowickiej (420 m) po dolinę Skawy i obniżenie Łękawicy (380 m). Na północ opada stromym stokiem w kierunku Pogórza, a na południe ku Kotlinie Żywieckiej i dolinie Łękawicy. Wznosi się od 400 do 500 m ponad otaczające go obniżenia, a swą odrębność zawdzięcza w dużym stopniu twardości skał, z których jest zbudowany; są to piaskowce godulskie i istebniańskie, występujące w grubych ławicach.
Pasmo Beskidu Małego rozcięła Soła w poprzek na dwie nierówne części. Część zachodnia z kulminacją Cupla (913 m) posiada zarys podkowy otwartej ku wschodowi. Część wschodnia z kulminacją Madohory (934 m) i Leskowca (922 m) tworzy długi wał o niewielkich odgałęzieniach. Jako wschodnie krańce pasma należy uważać Jaroszowicką Górę (554 m) odciętą przełomem Skawy.
Przez Beskid Mały przedziera się Soła i Skawa przełomami uwarunkowanymi tektonicznie. Oba posiadają wąskie dna i strome zbocza. Dużą część dna przełomu Soły zajmują jeziora, spiętrzone zaporami w Porąbce i w Tresnej. W obrębie Beskidu Małego biegną trzy wygodne drogi kołowe; z Kęt do Żywca, z Andrychowa przez przełęcz Kocierską (718 m) do Żywca i z Wadowic do Suchej.
W skład Beskidu Małego wchodzą następujące ważniejsze szczyty: Bukowski Groń (729 m), Cisownik Wielki (853 m), Gancarz (802 m), Hrobacza łąka (830 m), Leskowiec (922 m), Łysina z kulminacją Ściszkowego Gronia (779 m), Madohora (Łamana Skała 934 m), Potrójna (888 m) i Pasmo Magurki (najważniejsze wzniesienie Cupel (913 m).
Przez najpiękniejsze odcinki od Beskidu Małego prowadzą znakowane szlaki turystyczne. Wędrując tymi szlakami można dość dokładnie poznać urok tych, wciąż jeszcze mało znanych obszarów górskich.
